اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی!
آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی.
پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی!
ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما را نخراشی.
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه باشی. چه نباشی.
علیرضا بدیع
,تو ,اندوه ,بزرگی ,نباشی ,ست ,اندوه بزرگی ,بزرگی ست ,ست زمانی ,که نباشی ,نباشی
درباره این سایت